Series galegas.

Hoxe vouvos ha falar de 10 series galegas que non se han de esquecer:

Mareas Vivas:

‘Mareas Vivas’ supuxo un antes e un despois na ficción galega porque conseguiu sentar fronte ao televisor a toda a familia. Todos viaxabamos semanalmente a Portozás para ver como lles ía a vida aos veciños deste imaxinario pobo costeiro. Entre os seus atractivos, ver como evolucionaba o romance entre o xuíz do pobo e a súa caseira, os enredos do furtivo Currás ou os faladoiros na taberna de Petróleo (Luís Zahera), lugar de encontro de todos e onde todo comentábase, entre outras moitas tramas protagonizadas por un amplo elenco de actores e actrices. Pero, ademais de por a súa calidade, a serie tamén pasou á historia porque os galegos deixamos que Luís Tosar entrase na nosa casa moito antes de que os premios e os recoñecementos empezasen a entrar na súa.

Pratos combinados:

Foi unha das primeiras apostas de TVG polas series alá por 1995. A historia era simple. Miro (Ernesto Chao) e Balbina (Mabel Rivera) son os propietarios do bar Suízo, local que montaron co diñeiro aforrado como emigrantes en Suíza. Ata aquí todo normal. O extraordinario vén despois. O bar Suízo non é un bar de barrio máis. É o bar máis surrealista no que se pode entrar. Sería algo así como ‘A que se aveciña’ da hostalería. Miro, alma mater do bar (e da serie) era indescritible. As súas especialidades eran facer café con mondas de patacas e servir bocadillos de xamón… sen xamón, pero el estaba convencido de que así era como se facían as cousas. E a influencia do seu cuñado non axudaba. En teoría, Antón era empregado da caixa de aforros, pero pasaba o 80% do seu tempo no bar, gozando, a poder ser, dunhas boas nécoras. Iso si, entre nécora e nécora tiña unha habilidade abraiante para enredar ao seu cuñado en aventuras cada cal máis esperpéntica. Os seus correrías eran comparables ás do Coyote e o Correcaminos. Miro e Antón eran o Coyote, que, por máis que o tentaban, nunca conseguían enganar ao Correcaminos, neste caso, Balbina. E non podemos falar de ‘ Pratos Combinados’ sen mencionar a Paula. Pauliña, consciente ou inconscientemente, sempre acababa involucrada nas leas de Antón e Miro, pero o máis interesante de Pauliña é que foi un dos primeiros traballos de Cristina Castaño (‘A que se aveciña’), quen, cando se foi a Madrid, deixou o papel en mans de María Castro (‘Sen tetas non hai paraíso’, ‘Seis irmás’).

Pai Casares:

‘Pai Casares’ é un dos mellores exemplos de humor costumista. A serie arrinca coa chegada do sacerdote Horacio Casares a Louredo (Santo Antonio de). Alí ha de lidar co anterior párroco, don Crisanto, un cura ‘dos de toda a vida’, afeito facer as cousas ‘á súa maneira’ ( boinazos incluídos). Coas beatas, ás que lles custa entender a este cura progre, que conduce unha moto, vai a clases de baile e non viches sotana nin alzacuellos. Con Iria, a mestra que lle fará dubidar da súa vocación. Con Delmiro, o alcalde ateo, comunista e inimigo acérrimo da igrexa e todo o que represente. Son moitas as situacións nas que os veciños de Louredo conseguiron arrincar unha gargallada aos espectadores. Desde as diatribas do alcalde desde o alto do concello chamando “corvos” aos sacerdotes, os coidados de Elsa aos seus ovejitas, os problemas maritales de Lida e o seu Sindiño, o mal xenio de Puri, a angustia de Josito por quedar ben con todo o mundo ou o si-pero-non entre Mayte e Miñato (alias Sonny Crockett). Serie creada, entre outros, por Ramón Campos e Xema R. Neira, ‘Pai Casares’ chegou a ser o programa máis visto das televisións autonómicas, emitiuse dobrada en Madrid e Castela A Mancha e graváronse adaptacións en Baleares, Andalucía e Valencia. Tamén supuxo unha gran oportunidade para Pedro Alonso. De feito, en Galicia dábase a particularidade de que un día todos querían que fose o seu párroco, pero, ao día seguinte, desexaban losquealo por ser tamén o malvado Diego Murguía de ‘Gran Hotel’. As últimas tempadas da serie foron protagonizadas polo pai Rodrigo (Xaquín Domínguez) e o pai Perfecto (Xulio Abonjo), deixando para o ‘Pai Casares’ aparicións esporádicas.

Serramoura:

Se en ‘ Twin Peaks’ a gran pregunta era quen matou a Laura Palmer, en 2014 os galegos preguntábanse quen matara a Mónica Triáns (Sara Casasnovas). O achado do seu cadáver marcaba o inicio de ‘ Serramoura’, serie producida por Voz Audiovisual, que é o último gran éxito de audiencia en Galicia, chegando a ter unha fiel comunidade de fans, os “ serramourers”. En ‘ Serramoura’ hai tramas para todos os gustos. Por unha banda, está o cuartel da Garda Civil, que xa tivo que lidar co anterior crime, a mafia rusa, asasinos en serie, narcos, traficantes de arte, tramas corruptas da Benemérita e demais delincuentes que chegan a ‘ Serramoura’. E todo isto aderezado cunha tensión sexual non resolta entre os sarxentos Marga Neira (Lucía Regueiro) e Diego Bazán (Miguel Ángel Blanco). Doutra banda, está a vida na propia ‘ Serramoura’, unha pequena aldea que vive da madeira, onde existe un enfrontamento eterno e irresoluble entre os Fiuza, principais maderistas, e os Soutelo, propietarios do serradoiro da zona. E no medio, os trapicheos dun dos personaxes máis queridos polo público, a pesar de ser, en teoría, un dos “malos”, Santos, interpretado por Monti Castiñeiras.

 Libro de familia:

“ Eiche mercar unha saia pola festa de Santalla…” era a pegadiza canción coa que arrincou durante máis de 300 domingos a serie ‘Libro de familia’. Ambientada na ficticia aldea de Santalla, narraba os encontros e desencontros de tres familias: os Cabanas (humildes, pero honrados e con ansias de superación), os Lamela (familia do cacique local) e os Freire (exemplo perfecto do indiano que fixo fortuna en América e que regresa a casa cargado de ideas para mellorar a vida dos seus veciños, pero que tropeza cos obstáculos propios da época). Quizá a mellor forma de explicarlle a un non galego o que significou esta serie sería dicir que foi un ‘Cóntame como pasou’ trasladado ao rural galego de mediados do século pasado. O máis emocionante de ‘Libro de familia’ era ver como o recibían as distintas xeracións. Aos máis maiores servíalles para lembrar o seu propio pasado. Aquel tempo no que a vida nas aldeas viraba en torno ao campo e os animais, no que convivían baixo o mesmo teito avós, pais e fillos. Aos máis novos serviunos para visualizar a través da pantalla o que eses maiores contáronnos unha e outra vez. Significou un reencontro co pasado para uns e un descubrimento para outros. Foi tal o éxito da serie que o seu creador, José María Besteiro, desenvolveu un spin off, ‘Pazo de familia’, que arrinca coa mudanza de parte da familia Cabanas (o avó Cosme, a nai Sara e o pequeno Loliño) da súa adorada Santalla á cidade para traballar no pazo da familia Pardo – Veira.

Fonte de información: http://vertele.eldiario.es/losdevoraseries/Especial-Dia-Galicia-gallegas-historia_7_1924077576.html



A miña opinión:

Eu creo que estas series non son moi vistas porque non teñen un tema ou unha trama que destaque.