Pazos galegos.

Pazo de Merced:

Poucos lugares do territorio galego ofrecen ao visitante un enclave tan marabilloso de carballos e mar como o que circunda o Pazo dá Mercé, situado en pleno corazón das Rías Altas, a beiras da Ría de Ferrol, unha mansión solariega do século XVII que convida a ilusión, cunhas espectaculares vistas á ría e á súa posta de sol, este edificio de pedra cun belo patio e rodeado de carballos comezou a súa historia no século XVI , data da que conserva unha capela dedicada á Virxe que lle dá o nome. Foi fábrica de curtidos no século XVIII grazas ao investimento dun comerciante rioxano, mosteiro no s. XIX e fogar dun popular doutor, Francisco Cebreiro, coñecido como o médico dos pobres, no s. XX. Entre as súas peculiaridades, no s. XIX foi obxecto de reclamo dos dous fillos ilexítimos dun sacerdote e á vez irmán do fundador (e o mismísimo rei deulles a razón). Tamén conta unha vella lenda popular que o pazo se atopa unido por un pasadizo submarino co Mosteiro de San Martiño de Xubia, aloxado alén da ría. Actualmente está totalmente renovado e conta con 8 habitacións situadas na fachada do pazo fronte ao mar.

Pazo Do Souto:

Este pazo, que pertenceu durante case toda a súa historia aos Marqueses de Montenegro, foi construído no século XVII por Juan Antonio Posse de Soto, inquisidor de Santiago de Compostela, nas terras que albergaran un castro celta. Anos despois, con motivo do casamento da súa filla cos Montenegro, realiza a primeira renovación do edificio. Foi residencia dos marqueses os séculos seguintes para, xa coa decadencia feudal do s. XX que levou ao abandono do lugar, acabar albergando a escola do pobo. Foi precisamente un dos seus estudantes, veciño do pobo e emigrante en Suíza, quen se decidiu a compralo e restauralo á súa volta á terra. Situado en plena Costa da Morte, o pazo conta con 13 habitacións dispoñibles, piscinas, pista de tenis, parque infantil, grellada, merendero, cafetería e un restaurante que ofrece produtos frescos da zona e da súa propia horta ecolóxica.

Pazo De Sedor:

Castañeda, en Arzúa, atópase literalmente no medio e medio de Galicia, o que na actualidade implica estar a menos de 90 minutos en coche de calquera cidade galega. Nestas estratéxicas terras, que albergaron os fornos que fabricaban o cal empregado na construción da Catedral de Santiago de Compostela, decidiu construír o seu pazo Francisco González do Vilar, Colexial de Fonseca, Avogado da Real Audiencia do Reino de Galicia e Fiscal de Guerra deste Reino, no s. XVII. Na actualidade, este tranquilo establecemento reformouse dándolle protagonismo a unha ampla escaleira principal e, pola súa orixinalidade, outra pequena escaleira feita “entre muros”. Tamén a súa antiga cociña ou lareira, cunha enorme cheminea e dous fornos a ambos os dous lados da mesma. Os xardíns, nos que discorre un arroio que antigamente alimentaba un vello muíño, poderás gozar dun tranquilo paseo, un partido de pádel ou uns longos na súa piscina. Teñen horta propia, servizo de bicicletas e organizan roteiros de sendeirismo pola zona con punto de partida no pazo.

Pazo De Terrafeita:

La Torre e o pazo de Terrafeita foron construídos no s. XVI por D. Juan Pardo de Aguiar, fidalgo galego pertencente a unha das familias máis influentes da antiga provincia de Mondoñedo, que decidiu situar a súa fortaleza nunha estratéxica posición no val de Trabada, en plena mariña lucense e rodeado por unha extensa propiedade de prados e bosques. O pazo ten hoxe 10 cuartos dobres, piscina e unha leira salpicada por vacas e cabalos en liberdade. Se non che chega, tamén podes perderche polos belos e salvaxes ríos, vales e montañas dos arredores –moi recomendable é a Fraga de Villapena ou a Serra da Caldeira- que poderás explorar ao teu aire ou ben mediante roteiros planeados para facer a pé ou en bicicleta.

 

Pazo De Ludeiro:

No corazón de Galicia, concello de Monterroso, a 35 Km. da cidade de Lugo, lugar de suaves e insinuantes outeiros que albergan unha variada riqueza de fauna e flora, atópase o Pazo de Ludeiro, unha das primeiras mostras da arte gótico civil galego, dado que a súa construción é anterior ao ano 1468. As nobres familias dos Ulloa, Montenegro e Ribadeneira desfilaron na pasarela da súa dilatada historia. A pesar do tempo transcorrido, a súa arquitectura orixinaria ha sufrido moi poucos cambios fóra daqueles conducentes a aumentar o confort do usuario mediante unha moderna unidade hostaleira e medios audiovisuais presentes en todas as dependencias, que están decoradas polo artista soriano Don Juan de Álvaro e Urtazu. A súa configuración lémbranos a dunha pequena fortaleza na que moraba a nobreza galega na Baixa Idade Media cos seus espazos almenados e robusto muro circundante. Este Pazo é respectuoso co medio ambiente que o rodea utilizando, en consecuencia, enerxías alternativas: biomasa, térmica e fotovoltaica. Todo iso conducente a aumentar o confort dos nosos visitantes O pazo ten hoxe 8 cuartos dobres, unha leira dunhas catro hectáreas, todo enmarcado nun ensoñador paisaxe, por onde percorre o río Augabela. Ofrécenos unha ampla variedade de posibilidades vinculadas ao turismo e ao lecer. O contraste do seu rico e variada paisaxe en mosaico alberga gran cantidade de especies de flora e fauna, interrelacionadas entre si e co medio nos agroecosistemas tradicionais, o que os fai atractivos para os amantes do medio natural e do sendeirismo. Xunto a isto, a riqueza cultural e artística do concello é outro dos innumerables reclamos.

Fonte de información: http://www.vinosycaminos.com/texto-diario/mostrar/530812/11-pazos-gallegos-dormir-como-castillo-olvidado



A miña opinión:

En Galicia hai moitos Pazos, son unhas construcións marabillosas que non se deberían derrubar. Paréceme incrible poder estar tranquilamente no antigo fogar da xente que tiña máis diñeiro antigamente.